De dag van de overlopende douche
We hadden het nog zo gepland:
vandaag eindelijk een rustige dag.
Geen bouwlawaai, geen gereedschap, geen gasten. Alleen koffie, schaduw en stilte.
Tot de douche besloot over te lopen.
Daar ging het plan — Feiko met de boormachine in de hand, ik met handdoeken op de grond.
Even later hoorden we het water weer wegspoelen, een zucht van opluchting door het huis.
De rust kwam vanzelf. Niet ondanks de dag, maar erin.
De Noord-Europese neiging tot plannen
Wij Noord-Europeanen zijn er goed in: plannen maken.
We organiseren zelfs onze ontspanning, alsof rust iets is dat je kunt reserveren.
We schrijven ‘niksen’ in onze agenda en hopen dat het lukt.
Maar rust laat zich niet dwingen.
Ze heeft geen planning nodig — alleen toestemming.
Hoe harder je probeert om te ontspannen, hoe verder ze van je wegglijdt.
Het is een beetje als de Andalusische wind tussen de steeneiken:
ze komt niet als je haar roept, maar wel als je even stopt met praten.
Wat we hier leren
We staan nog maar met één been in Spanje, maar dat ene been leert snel.
De muren bladderen af als je er te lang naar kijkt — door vocht, zon en tijd.
Ze hebben liefde nodig, geen schema’s.
En dat geldt eigenlijk voor alles hier.
In Nederland dachten we dat rust iets was wat je kon verdienen na hard werken.
Hier leren we dat rust iets is wat je mag toestaan.
Zoals de aarde hier: koppig en droog, maar gul voor wie de tijd neemt.
De steeneik als leermeester
Tussen de heuvels staan eeuwenoude steeneiken.
Ze bewegen nauwelijks, maar vangen elke windvlaag moeiteloos op.
Ze buigen niet om te overleven — ze luisteren naar de lucht.
Soms denk ik dat rust precies zo werkt:
niet door stil te staan, maar door mee te geven.
Een beetje zoals wij, met onze lijstjes die langzaam leren loslaten.
Of zoals Feiko’s boormachine die pas stopt als het water besluit: het is goed zo.
De zachtheid van toestaan
Toestaan is geen luie vorm van overgave, maar een actieve vriendelijkheid naar jezelf.
Het vraagt moed om niets te fixen en tegelijk aanwezig te blijven.
Dat is ook de kern van wat in mindful-onderzoek “acceptance” wordt genoemd:
het vermogen om te zijn met wat er is, zonder het onmiddellijk te willen verbeteren.
Begrip voor wat er is is geen passiviteit — het kan een verrassende bron van kracht zijn. Een artikel op Mindful laat zien dat acceptatie helpt om zware emoties sustainable te kunnen verdragen: “Welcoming and letting tough emotions be … instead of pushing them away … might be the key to riding out unpleasant experiences.”
En een ander stuk op Mindful verbindt acceptatie met zelfcompassie: waar mindfulness leert ons om onze ervaring te houden, verlegt zelfcompassie de aandacht naar: wie wij zijn terwijl we die ervaring hebben.
Ook het Greater Good Science Center beschrijft krachtig hoe zelfcompassie werkt in stressvolle tijden — niet door alles weg te duwen, maar door vriendelijk te blijven naar jezelf terwijl je de storm doorkruist.
Kleine lessen in toestaan
-
De lijst mag blijven liggen.
Ze loopt niet weg, ze wacht gewoon tot jij weer zin hebt. -
Kijk wat er al klopt.
Soms is het huis scheef, maar het licht perfect. -
Laat iets onaf.
Het is de leegte die adem geeft.
FAQ- Veelgestelde vragen
1. Wat betekent ‘toestaan’ eigenlijk?
Niet vechten tegen wat er is. Aanwezig blijven, ook als het even niet past in je plan.2. Waarom is loslaten zo moeilijk?
Omdat controle veilig voelt. Maar rust woont juist daar waar je niets meer hoeft te bewaken.3. Hoe oefen ik dit thuis?
Begin klein. Drink je koffie zonder telefoon. Adem. Kijk naar wat al goed is.4. Waarom past dit bij Cortijo La Vista?
Omdat stilte hier niet wordt gepland. Ze ontstaat vanzelf, tussen twee steeneiken, als de dag zichzelf mag zijn.
Echte rust ontstaat niet door te plannen, maar door te toestaan.
Ze komt niet uit controle, maar uit vertrouwen —
zoals de wind die aanwaait tussen twee steeneiken.
✨ Fijn dat je tot hier las — dat betekent veel.
Wil je vaker meelezen? Een ♡ of gratis abonnement is altijd welkom.Hasta luego vanuit Andalusië,
Danielle | Cortijo La Vista
Hoe kunnen we je helpen? 
